Hobbels op de weg naar Santiago

De weg naar Santiago is zowel letterlijk als figuurlijk geen egaal geplaveid pad. Je rijdt over keien, hobbels, neemt heuvels en rijdt langs autowegen. Het weer is ook vaak van grote invloed, het is niet altijd aangenaam warm met een windje in de rug. Het is een echte pelgrimstocht. Zo ook de voorbereiding. Je fietst wat kilometers om in je ritme te komen en je kijkt of je zo'n tocht wel aankan, dus afzien. Tochten in de polder met altijd veel wind tegen, maar vlak. Dus op naar zuid Frankrijk heuvels genomen bij St. Tropez, zwoegend naar boven en met de wind in je haren suizend naar beneden. Tot je de kilometerteller naar de 40 ziet stijgen, dan toch maar even in de remmen knijpen.
Oud collega's ook met de VUT maken zich zorgen over zo'n tocht "waar begin je aan, vragen zij zich af, ga toch rustig genieten van de VUT achter de geraniums of de computer?". Als ik niet makkelijk van het idee af te brengen ben komen voorstellen om met de motor de tocht te volgen, het kampement in te richten en als er pech is met de fiets de technische ondersteuning te verrichten. Bij elke geplande stopplaats zouden onze motorbegeleiders ons verwelkomen met koffie, thee, een lunch of aan het einde van de dag uiteraard een biertje! Marianne zou met de camper mee kunnen zodat de goederen vervoerd worden en je geen belasting op de fiets hebt en als het moeilijk wordt zouden we ook nog even een stukje mee kunnen rijden met de kamper, het gaat er uiteindelijk om dat je fietsend Santiago binnenkomt.
Het is een pelgrimstocht, de ideeën zijn leuk maar niet voor deze tocht.




Half maart haakt mijn zwager door omstandigheden af en de geplande tocht in mei kan niet doorgaan, op zo'n korte termijn kan ik geen vervanger vinden. Eind mei liep ik op internet tegen een limburger aan die ook een maatje zocht en in Den Bosch hebben we onder genot van een pilsje afspraken gemaakt voor een tocht die op 11 augustus zou beginnen. Dus weer oefenen in de polder, een prachtige 4 daagse tocht gemaakt naar Sittard om mijn maatje te ontmoeten, vlaai te eten en verdere afspraken te maken.



De kampeer en fietsuitrusting uitgeprobeerd onder verschillende weersomstandigheden, bij regen op de derde fietsdag was de helft van mijn kleding nat geworden, goed om mee te maken en in het vervolg maatregelen te nemen. Als je zo alleen op stap bent ontmoet je veel aardige mensen die allemaal een praatje met je willen maken, eenzaam wordt je niet snel. Op de eerste camping kreeg ik bij aankomst al meteen een lekker koud pilsje aangeboden, ik had vast geen koekast bij mij zo dacht mijn buurvrouw. Het eten koken van mij vond zij ook maar niets, zonder aanrecht en op een pitje, maar dat daagde haar niet uit om mij ook nog eens uit te nodigen aan haar tafel. Wel om 's avonds voetbal te komen kijken en nog een biertje te drinken bij Nederland-Italie, als Nederland zou verliezen zou haar man nooit meer naar voetbal kijken, zo ver kwam het gelukkig niet, wat moest hij anders doen bij zijn kamper!





In de vakantie in de Ardeche nog wat heuveltjes genomen om te wennen aan klimmen van 25 kilometer naar zo'n 1200 meter, aan de warmte en heuveltje op en af. Ik had het gevoel dat je meer heuvels op reed dan af en na elke bocht dacht ik wel boven te zijn, maar door de bocht steeg de weg vaak toch weer verder. Uren trappen naar boven om dan in korte tijd weer suisend naar beneden te gaan en jawel hoor de volgende klim kwam er weer aan.




Na de vakantie de laatste hobbels, mijn fietsmaatje heeft dermate privé problemen dat hij de tocht wil uitstellen, zijn hoofd en gedachten zijn niet echt bij de tocht, uiteindelijk besluit ik om op 11 augustus te vertrekken, hij kan dan niet mee en ik ga dus alleen. Ik ben er klaar voor, het lijkt mij een uitdaging, ik wordt het wachten moe en alleen heeft ook wel wat zoals ik gemerkt heb bij mijn diverse fietstochten.