Dag 21

Dag 21 31 augustusb 2008

Hoera hoera, hoera, Marianne viert haar geboortedag en wij vieren mee!!!!!

Zwoegend op weg naar boven 28 km om van St.Jean Pied de Port naar 1200 mtr. te rijden Puerto del Ibaneta (jawel we zitten in Spanje!!!). Een berg met 7- 9 % hellingen en dat is zwoegen, halvewege zag ik het even niet meer zitten en dacht omkeren en naar huis gebak eten, ja maar dat gaat zo maar niet. Gelukkig zwoegden er ook nog twee Japanners naar boven ook met tentje etc. He Hollander you go very good, ze moesten eens weten, zij waren in St. Pierre gestart, toen ik vertelde in Holland te zijn gestart en dat ik er al 1700 km op had zitten steeg ik nog meer in hun waardering en dat deed mij goed het was even de kik die ik nodig had. We zijn elkaar naar boven verschillende keren tijdens stops tegen gekomen en dat rijdt wel lekker als je zo'n berg op gaat.

Als je boven staat en de route overziet ben je haast al weer vergteten dat het zwoegen was.

Gisterenavond hadden we een pittige omweersbui die uit het niets kwam opzetten, ik zat lekker te eten iin een restaurantje en de lucht betrok heel snel. Ik had mijn tent niet goed dicht en ook nog spullen buiten staan, snel afgegeten en betaald en toen de deerste druppels vielen had ik net alles bij de tent binnen inclusief mijzelf, was hard nodig an derswas ik drijf geweest.

Het onweer bel;eef de hele avond en een deel van de nacht rommelen en tegen de morgen was het weggetrokken, de lucht was niet helemaal wolkloos zoals de afgelopen dagen maar de onweersbui en de wolken gaven wel de nodige verkoeling, lekker want als het zo benauwd warm geweest was als gisteren had het helemaal niet meegevallen.

De afdaling was lang er zaten op de weg naar Pamplona nog wel drie collen in van 950, 930 en 850 mtr, maar als je eenmaal lekker de gang er in hebt lukt het wonderwel zonder teveel afzien, of zou ik ervaring krijgen.

Ik ben vanmiddag om 16.00 uur aangeland op een camping vlakbij Pamplona (baskische stad, was vroeger de hoofdstad van het koningkrijk Navarra, vandaar de strijd van de basken). Spanje is anders dan Frankrijk, in Frankrijk wordt er veel gebouwd en onderhouden met de Franse slag, vaak vinden we dit niet onaantrekkelijk, in Spanje valt meteen de netheid en de degelijkheid op waarmee de huizen gebouwd zijn en worden onderhouden, straten en wegen zien er ook beter uit, leuk als je zo door verschillende landen rijdt.

Vandaag is het ook de dag dat mijn broer Kees overleed ondanks mijn programma zijn mijn gedachten wel bij hem en zijn familie.

Dag 20

Dag 20 30 augustus 2008

Ik reed in schitterend weer, heuveltje op en heuveltje af. Puf, puf, hijg, hijg, het was zwaar vandaag, de combinatie van het warme weer en heuveltje op en af. Na het zoveelste heuveltje had ik het gehad, mijn hart ging als een rikketik te keer, de benen wilde niet meer en toen ik een stukje grasland zag heb ik een poosje naar de lucht liggten te kijken. Heerlijk en een halfuurtje zo te liggen. Daarna ben je weer het ventje en kan je de heuveltjes weer aan. Om 16.00 juur na een tocht van 80 km kom ik aan in Saint Jean Pied de Port, het is de oude verzamelplaats voor pelgimgangers voor zij de heuvels in en overgaan naar Spanje, momenteel is het een erg touristen oord dat door veel pelgims niet erg aantrekkelijk wordt gevonden.


Morgen zal ik ook de bergen van de pyrineëen proberen te nemen zo'n tocht van 33 km naar 1200 mtr. hoogte, 8 a 9 % klimmen.
Vannacht ben ik aan het spoken geweest, om half twee schoot ik wakker ik dacht dat het al morgen was en ik had lekker geslapen, maar het was de kramp in mijn benen die mij wakker gemaakt had, zo'n kramp dat ik de tent uitgevlucht ben en in het natte gras ben gaan lopen, na een half uurtje was de kramp weg en ben ik opnieuw gaan slapen, om vieruur weer wakker geschoten, weer dacht ik dat het morgen was, maar helaas ik moest nog even wachten, dus nog lekker even blijven liggen tot zeven uur.

Gisterenavonmd zat ik voor mijn tent en zag over het water een verkeerspleintje, een oudere man stond op de stoep, zette een been op de straat en trok het been weer terug, hij drentelde wat met een been trekkend over de stoep, keek alle richtingen uit en zette weer een been op de straat, ook deze werd met moeite teruggetrokken, het mannetje bleef maar naar links en rechts kijken, zette toen een been en daarna zijn tweede been op straat, hop weer trekkebenend de srtoe op en daar stond hij weer naar links en rechts te kijken, het geheel verveelde mij wat en mijn aandacht werd afgeleid, tot ik opeens piepende remmen hoor, ik zie het mannetje naar de overkant schieten en auto's remmend tot stilstand komen, het mannetje kijkt verdwaasd om zich heen, steekt de straat weer over en stapt in een aankomend busje en rijdt wegt, even later is de straat weer leeg.
Ik lig nu in mijn tent naar het onweer te luisteren, ik heb heel snel afgegeten want mijn tent stond nog open en spullen buiten, dat was niet erg prettig met zo'n dreigende lucht, het6 regent mu flink dus net op- tijd terug. Ik hoop dat het morgen na het onweer iets frisser wordt...., zou wel lekker zijnj de berg op!

Dag 19

Dag 19 29 augustus 2008

Vanochtend lekkere tijd opgestaan,rond zeven uur. De ochtengymnastiek verricht en om achtuur zat ik op de fiets. Er kwam veel mist of laaghangende bewolking opzetten die de zon deed verbleken, het werd zelfs koud, tot tienuur de jas aan gehad en toen werd het te warm de zon brak door en het werd een stralende dag. Ik heb de eerste vijf en zeventig km naar Dax voor één uur afgelegd, lekker geluncht in Dax, wat rond gekeken en verder getrokken naar Peyrehorade. Morgen wil ik naar St. Jean Piede de Port fietsen en dat is vanaf Dax ruim 92 km met de nodige klimmen, nu zijn er nog maar 70 km over, een leuk aantal voor een tochtje naar de Spaanse grens!!!!!!!!!! Vandaag weer veel bossen gezien, rustige weggetjes gereden het ging heerlijk met de geur van dennenhout om je heen.

Op 20 mei 1949 ben ik geboren. Mijn oudere broer Kees was er al 17 maanden, een wolk van een baby, hij ad en dronk dat het een lust voor het oog was en werd een stevige rondborstige knaap. Hij kon al vroeg lopen, was snel zindelijk en voor zijn vierde kon hij al lezen, kortom de oogappel van mijn ouders zij waren trots op hun oudste. Veertien maanden na mij kwam Bart, een vrolijk oogend knaapje, die al snel onze moeder om de vingers wond. Hij zat vaak vol grappen tot groot vermaak van de familie, zo was hij bij oom Chris en tante Riet aan het logeren en heeft het scheerapparaat van oom Chris in een pan verstopt, oom Chris heeft er een week naar lopen zoeken en in plaats van boos te worden lag hij in een deuk van de lach zo'n goede grap vond hij het. Of toen Bart met een zomerkamp meewas en doodleuk vertelde dat hij die dag jarig was, de leiding in rep en roer, kadootjes gekocht, de zaal versierd, feestje gebouwd en de grap was kompleet, niemand die erover dacht even naar zijn geboortedatum te kijken.
Een jaar later kwam Frits, hij kon niet stuk bij mijn ouders met zijn blonde krullenkopje, ach wat zag hij er schattig uit, tot hij in de puberteit kwam en de krullen wat verbleekten, werd hij trots gepresenteerd als de nieuwe matroos van de familie Klop en wel deze keer op een binndenvaartschip, mijn vader met de borst vooruit heeft hem zelfs naar Delftzijl gebracht, mijn moedfer er wat bedremmeld achteraan, is het niet wat ver Harry, krijgt hij daar wel categesatie?
Tussen deze geweldenaars zat ik dus in, en u begrijpt ongetwijfeld dat ik al mijn kwaliteiten (en zoveel had ik er niet) heb aangewend om er ook een beetje bij te horen.
Mijn moeder hield geweldig veel van zelfgekookte pap, liefst met klontjes of velltjes (broodpap, rijstepap, havermoutpap, karnemelkse grutte pap, custardvla, etc aardappelpap heeft zij volgens mij nooit geprobeert), je kon het niet zo gek opnoemen of zij wist er wel pap van te koken, zeker tot grote tevredenheid van Kees, want die luste er wat van. Dus als ik wilde opvallen kon ik niet anders dan dapper de pap eten en bijna bij de laatste hap struikelen over het klontje of velletje dat in de pap zat en helaas de hele boel kwam weer uit mijn arme maagje. Nou aandacht genoeg kan ik u zeggen. Oom Chris zou mijn moeder eens even verbeteren en speelde vliegtuigje met de lepel met pap en liet hem dalen in mijn mondje, wist hij veel, hij had er ook nog niet zoveel verstand van, de pap was uiteraard niet te pruimen, maar daar ging het niet om, de aandacht weet u wel en inderdaat het laatste vliegtuigje lande in de berg pap die naar buiten kwam, het vervolg kon u zeker wel raden. Dit was natuiurlijk niet zo'n slimme aktie van mij, maar wat weet een kind van anderhalf nu wat slim is, die reageert vanuit zijn gevoel. Het effect was natuurlijk navernant, negatief wordt met negatief beantwoord en positief met positief. Zo vertelde mijn nicht als zij bij mijn moeder logeerde en dat was nogal vaak, dat als de broertjes buitenspeelden zij iedereen behalve mij binnen moest roepen, want dan was het nog even rustig in huis, ik bedoel maar.

Dag 18

Dag 18 28 augustus 2008

Het was vanochtend nog schemerig om half zeven toen ik opstond, maar de lucht zag er goed uit en het zou weer mooi weer worden. Om achtuur reed ik weg bij camping in Cadillac, het ging voortvarend door bossen en over vlakke wegen met de wind in de rug. Heerlijk de lucht van de bossen, het doet m ij aan de veluwe denken maar het is frisser hier niet zo bedompt, of de invloed van de zee merkbaar is. Zo kan je gemakkelijk een stuk wegfietsen, om 12.00 uur had ik er al 50 km opzitten, dat was een tijd geleden dat ik dit gepresteerd had. Dus ik besloot te lunchen in het eerstvogende dorp, een aardig restaurant met een Nederlandse eigenaar, erg vriendelijk en gezellig. Een lekkere plate du jour gegeten ik kon er weer even tegen. Om drieuur gestopt op de camping in Labourheyre, ik zit nu zoń 70 km van Dax mijn bestemming morgen waarna ik zaterdag en zondag door de pyreneëen hoop te trekken, Spanje in, voor het laatste traject van zo'n 1000 km.
Het echtpaar rokje en vouw in de broek is ook weer gearriveerd, zij hebben weer het zelfde patroon als gisterenavond, even een klein praatje kon er nog net af.

Vandaag nog al wat paarden tegengekomen doet mij denken aan de groepen wilde paarden die je in de Cevennen tegen kunt komen. De hengst meestal staand op een heuvel de omgeving te obsderveren, de merrie controleert de groep. De veulens, jonge merries en hengsten hebben elk hun eigen plek in de groep. Als er weer verder getrokken wordt stuurt de merrie met haar kop tegen de kont van de hengst om de richting aan te geven waar de groep heen moet en houdt tegelijker tijd de groep in het oog. De hengst verdedigt de groep tegen andere hengsten die willen binnendringen, tegen andere groepen of hengsten uit de groep die de leiding willen overnemen. Kunt u zich voorstellen wat er gebeurd als de merrie de leiding over gaat nemen of de hengst zich gaat bemoeien met de interne organisatie van de groep....... Onrust, wanorde, onveiligheid, chaos. Dit kun je ook vaak terug zien bij organisaties als de taken niet goed verdeelt zijn in extern en intern of in gezinnen waar het zelfde voor geldt.
Bij de Kloppen was het in ieder geval duidelijk wie de hengst en wie de merrie was!!!!
Ook nadat ik was vertrokken uit de kudde, kwamen pa en ma vaak op cruciale momenten even helpen met behangen, vaak de naaimachiene in de kofferbak omdat maj wel wist dat er bij een nieuw huis gordijnen moesten worden genaaid, of om even op de kleinkinderen te passen. Haar rol in haar leven is de zorg geweest, voor broers en zussen als haar moeder het niet trekt, zorg voor haar eigen kinderen en soms ook nog van anderen en als de kleinkinderen komen is weinig haar teveel. Ze kon het zorgen niet laten en waar te voorstond zei mijn vader altijd dat is niet goed.
Als ik zo op de fiets zit en aan haar terug denk, vind ik het nog steeds jammer dat zij zo vroeg weg is gegaan, er branden wat tranen achter mijn ogen, nog steed mis ik haar, ik hield van haar zoals zij was en op het laatst pakte zij mijn hand zag dat ik het moeilijk had met haar vertrek en zei “we hebben het toch goed gehad met elkaar”

Mijn jongste “Heytse” broertje zou zeggen,”niet te veel omkijken Dirk en niet te veel vooruit, krijg je alleen maar problemen mee. Geniet maar een beetje van de dag vanvandaag daar heb je je hande aan vol, en gelijk heb je Gert maar er zijn verschillen. Jij mag van geluk spreken dat je met de appelmoes cultuur bent grootgebracht, happen en het glijdt zo door je keeltje en het is nog lekker ook, hoef je niet bij na te denken. Ik ben met de papculktuur grootgebracht dat is heel andere koek daar moet je over nadenken.

Dag 17

Dag 17 27 augustus 2008

Het was koud geweest vannacht, maar toen ik opstond waren de eerste zonnestralen te zien en doit beloofde een bijzondere zonnige dag te worden. De wind was gedraaid dus het zat vandaag allemaat mee. Om half negen vertrokken bij Sander en Alletta, even een fototje maken en zwaaien en de bocht door, ik was weer opweg. Ik heb het bijzonder gevonden om tijdens zo'n reis even twee dagen bij te kunnen komen bij hen en de gezellige mensen op de camping. Ik kreeg deze keer op de tweede dag bij mijn eten een glaasje rose aangeboden van de buren, erg hartelijk en 's avonds hebben we n og even lekker aan de bar gezeten . Dus op weg voor het volgende deel van het traject. OP naar de pyreneëen. vandaag heb ik ruim 100 km gereden, Bordeaux gerond en uiteindelijk weer op de route gekomen bij 'St. Emilion (rechts van Liborne) en de route verder gevolgd naar cadillac waar ik een camping heb gevonden.

Halverwege de middag kwam een echtpaar mij achterop, vrouw zo'n 200 meter voor de man voorop rijdend passeert mij en zegt in het Frans goedendag en dat het mooi weer is. IK brab bel wat terug en voorbij is zij achterop haar fiets prijkt een nederlands jacobs vlaggetje, zo'n zelfde als ik ook achterop heb, dus Hollanders. Met de man die evenlater passerd maak ik nog even een praatje en zijn vrouw trapt lustig door de afstand wordt groter, gelukkig wacht zij even verderop en voort gaan ze weer in de zelfgde formatie, hij kan haar nauwelijks bijbenen, zo komt op mij over. Zij rijden het stuk Tours – Dax, vorigjaar hebben zij het eerste deel gedaan en mogelijk volgend jaar het laatste deel. Zij hebben in vergelijkingh met mij opvallend wdekinig bagage bij zich voor tengtkampdeerders. Hun kinderen hebben hen in Tours met de auto afgezet en zijn nu aan het surfen bij Bordeaux, zij worden door hen in Dax ook weer opgehaald, hij vindt dat zij een goede deal met hun kinderen gemaakt hebben
Op de camping zie ik hen weer, zij zijn al driftig in de weer met de tent, dan even zwemmen in het naast liggende zwembad, daarna gaat de man gaat even liggen terwijl de vrouw haar toilet maakt en even later zie ik hen, zij keurig gekleed in blousje met rokje en hij in een polotje met driekwart broek netjes in de vouw, de poort uitwandelen opweg naar het restaurant, ik neem dit met genoegen waar achter mijn zelfgemaakte macaroni schotel. Ja zo kun je dus ook op bedevaart gaan, wat doe ik af en toe toch moeilijk .

Dag 15 en 16

Maandag 25 en dinsdag 26 augustus 2008

Na een dagje met een heftige tocht van zo'n 120 km (was een beetje veel),nu wat rustiger aan. Het eerste deel van de tocht ging naar Santes en als je de route een beetje volgt kun je het vervolg raden. Ik heb inderdaad de N 137 genomen omdat ik geen route beschrijving had, naar Sander, Alleta,Sanne en Tom, rond vier uur had ik de 80 km er op zitten en op 10 km na zit ik op de 1400 km. Ik hoop wel dat ik nu een beetje op de helft zit zou wel leuk wezen.
Uiteraard een hartelijk ontvangst met een glaasje bier, het doet mij wel even goed om familie te zien, al die Jacob-gangers zijn soms ook vermoeiend. Sander vertelde dat er drie op de camping waren, twee fietsers en een loper naar Lourdes. Overnachting is gratis de vader van Alleta ( Jacobsfan, hij heeft de route gelopen, staat garant). Lekker gegeten, geslapen en vandaag een rustdag, heerlijk, nu ja er moest wel even gewassen worden, na 14 dagen mag dat ook wel een keer, boodschasppen gedaan, e-mail bijgewerkt en uiteraarde de website.

Er bleef toen gelukkig nog genoeg tijd over om even een duik in het zwembad te nemen en te zonnebaden. Het weer is hier trouwens voortreffelijk vandaag, ook gisteren had ik het al warmpjes maar vandaag met het zonnetje er volop bij, is het gewoon geweldig. Ik ben benieuwd hoe het is om met deze temperaturen te fietsen, morgen ga ik Bordeaux ronden en Les Landes in, op weg naar Dax. Dax is nog wel zo'n 300 km weg dus de rest van de week ben ik daar wel zoet mee.
Luitjes bedankt voor het meeleven op de fam. pagina en op de site, het is altijd leuk om weer even wat reakties te lezen

Hoi

Dirk

Dag 14

Ik heb vannacht heerlijk in een bed in het hutje geslapen met dank aan de Jacobs-welgezinde campingbaas. Ik kon zowaar uitslapen omdat ik geen tent hoefde in te pakken alleen maar mijn fiets op te tuigen, wat een genot voor een keer. Lekker ontbeten aan de tuinbank en op weg. Ik zit zo'n 10 km voor Pontiers en mijn doel is richting Santes te rijden. Portiers is op deze vroege zondag ochtend nog niet ontwaakt, als ik de stad binnen rijd, de bezienswaardigheden zijn nog niet open dus besluit ik door te rijden, ik kom wel langs een aantal zeer oude kerken en een oud stadsgedeelte wat er fraai uitziet, evenals zo veel plekken die ik in de afgelopen twee weken doorkruisd heb. Een stad doorrijden doe je niet even, je moet goed op de kaart letten anders mis je zo'n een afslag en ben je weer een uur aan het zoeken om de weg op te pakken. Als ik eindelijk door Pontiers heen ben is het nog steeds klimmen en dalen, het lijkt wel alsof elke stad in een dal is gebouwd.

De klimmen zijn vaak pittig tijdens deze tocht naast de wat geleidelijk aan oplopende hellingen. Het land wordt wel wat opener en het oogt frisser, meer kleuren (zonnebloemen) en het lijkt wel alsof ik uit een schilderij ben gestapt waarin ik bij het begin van Belgie terecht gekomen ben. Het was een aaneenschakeling van oude gebouwen, stadjes maaar ook de om geving met vaak riviertjes waren schilderachtig, te veel om te onthouden, te veel ook wat het oog kan bevatten. Zo peddel ik vandaag door heuveltje op en af en na 90 km vind ik het wel genoeg en wil naar de campig in de buurt, dit blijkt een naturisten camping te zijn, niet verkeerd maar het spreekt mijn toch minder aan, ik besluit door te rijden naar de volgende camping 20 km verder. Het worden 20 zware km, heftige heuvels naar boven, als ik er eindelijk ben is het al half acht en moet ik snel etenkoken, de boel opruimen, de tent opzetten voor het donker wordt en daarna Marianne nog even aan de lijn gezellig voor het slapen gaan. Het is erg rustig op de grote camping van St. Jean d'Angely waar ik terecht gekomen ben, het lijkt wel of de valkantieperiode voorbij is

Dag 13

Dag 13, zaterdag 23 augustus 2008

Het zag er vanmorgen veelbelovend uit, de lucht was al aardig door de zon gekleurd en op zo'n dag het je er meteen zin in. Dus fluitend mijn ochtendgymnastiek gedaan of te wel tentje inpakken, aankleden fietsoptuigen en fluitend de poort door te rijden. Nog even zwaaien naar de Hollanders die net uit bed zijn en mij een goede reis toewensen, dat doe ik hun ook ik zal hen waarschijnlijk gezien hun tempo niet meer zien. Wel leuke mensen en ik had best met hen op willen trekken, misschien kom ik nog iemand of een stel tegen. Vandaag voort de tocht door de Loirevallei en grotendeels fiets ik langs of in de buurt van een rivier, we koersen op Pontiers aan, zo'n 110 km fietsen. Ik besluit bij 95 km te stoppen er ligt een camping aan de weg. De camping blijkt voor mij 20 euro per nacht te kosten, dit vind ik te gortig en besluit dan maar nog even verder te rijden.

Na zoń vijf kilometer vindt ik een munucipal camping waar ik nog niet de helft van de prijs betaal. Ik ontmoiet een zeer enthousiaste campingbeheerder die als hij mij ontwaart zijn werk onderbreekt, de wachtende klanten nog even langer laat wachten en mij meetroont, ik ben een jacobs pelgim en daar hebben ze hier op de camping een speciaal verblijf voor, geen cel maar een huisje met twee bedden, kookplaat, campingtafel voor de deur onder deen afdakje wat wil je nog meer, ik ben verbluft en zo laat hij mij achter bij mijn verb lijf en gaat de overkige gasten verder helpen. Als ik later ga afrekenen heeft hij voor mij nog route kaarten en een stadsplagttegrond van Portiers klaarliggen, geweldig zo'n warme ontvangst.

Dag 12

Dag 12 vrijdag, 22 augustus 2008


De dag begon met regen en niet zo'n klein beetje ook. Ik werd gedwongen om uit te slapen op de eenzaamste camping die ik tot nu toe tegen gekomen ben. Ik was 's morgens alleen, geen hond of kip te bekennen. Om negen uur werd het wat droger en heb ik snel de boel ingepakt enerzijds omdat er nog steeds een dreigende lucht aanwezig was, anderzijds als je alleen op een camping bent is het wel heel stil. Het was maar goed dat ik een beetje had opgeschoten want voor ik goed en wel opweg was begon het weer te regenen, maar ja als alles in gepakt is en je hebt je regenjas aan kan je wel een druppeltje hebben. Door het sombere weer wordt de omgeving ook minder mooi, ik reed haast de hele morgen langs een rivier hetgeen bij mooi weer een schitterend stukje Frankrijk zou zijn geweest, nu zag het er mistroostig uit. Tegen de middag werd het droog en brak het zonnentje door, lekker in een maaisveld zitten eten, ik was nog niet op de fiets gestapt of jawel hoor de eerste bui viel al weer.

De stad Tours doorkruisd, de kerk en een deel van de binnenstad gezien, het was niet om over naar huis te schrijven. Ik ben wel de eerste 1000 km vandaag gepasseerd wat toch best weer even een mijlpaal was. In Tours kwam ik nog een paar Engelsen op de fiets tegen, zij gingen naar het jeugdhotel of ik meeging. Ik heb eens even naar de lucht gekeken het klaarde een beetje op dus ik besloot om door te rijden naar Veinge, goede keus het werd droog en mijn kletsnatte tent kon weer even luchten. Hele leuke camping en een echtpaar met een dochtertje van vier ook op weg naar Santiago. Zij kunnen niet zo snel rijden omdat hun dochtertje ook af en toe even uit de aanhangwagen wil om te spelen, dus extra lange pauze's en vroeg stoppen. Nadat ik mezelf op een drie gangen diner had getrakteerd met koffie en wijn voor 13,20 euro ('s maakte voortreffelijk) heb ook nog bij de hollanders koffie gedronken en gezellig over onze tocht gepraat, hij zag wel tegen de pyreneëen op, twijfelde of hij daar wel door zou zetten en zij vond dat hun dochtertje wel veel in het karretje zat en door hun trektocht weinig vrindinnetjes tegenkwam.

Dag 11

Dag 11, 21 augustus 2008

Vanmorgen werd ik voor het eerst pas om 06.30 uur wakker, was me nog niet eerder overkomen. Het is 's morgens later licht aan het worden en dat kan je merken. Lekker geslapen maar dat maakt dat je een half uurtje later vertrekt, op zich niet zo'n probleem. Kom ik alleen een dagje later terug als dit een trent wordt. Vanmorgen voerde de tocht grotendeels langs de Loire en langs de plaatsen Chateaudun, bij het kasteel heb ik koffie gedronken en Vedome en vannacht campeer ik in Prunay. In Cloyes-sur-Loir heb ik nog een oude Jacobs kerk bezocht en een stempel gehaald. Onderweg kwam een fietsende hollander mij tegen die zei ”he een hollander” hij had mijn Jacobsvlaggetje achter op de fiets gezien. Hij heeft een stukje met mij opgereden en vertelde hier met de camper in de buurt te staan en was een stukje aan het fietsen, zijn vrouw kon niet zover en is boodschappen gaan doen. Gezellig even zo'n praatje.

Mijn ouders zijn in april 1947 met elkaar getrouwd, door de oorlog was de datum wat verschoven. Mijn moeder komt uit een gezin met zes kinderen 3 meisjes en drie jongens. Haar vader was bouwkundige en als hij weer een bouwerk had opgeleverd moest het gezin vaak verhuizen naar een plaats waar het volgende bouwwerk in de steigers werd gezet.
Mijn vader was zes jaar (1917) ouder dan mijn moeder (1923). Mijn ouders zijn na het huwelijk bij Opa en Oma klop in de Galileistraat 51 gaan wonen. Het huis was erg groot, voor en achterkamer, serre, een gang van zo'n 10 meter met aansluitensd de keuken, na de keuken de hoek om nog een gang van 10 meter en een wc, slaapkamertje waar ik veelal geslapen heb een trap naar de zolder met een kamertje waar Kees sliep en een grote slaapkamer na de zolder trap, waar Bart, Frits en Rob hebben geslapen. Het was een uitbouw met een een steensmuurtje, als het 's-winters een beetje vroor had je het ijs op je dekens liggen als je wakker werd, we gingen vaak met een kruik naar bed, nee cv hadden we toen nog niet. Mijn vader gebruikte de zolder vaak om te knutselen, voor al als Sinterklaaas eraan kwam wist prachtige werkstuken te maken, ik herinner mij het pakhuis, paard en wagen en de tram. Met Kerst hadden we een echte kerstboom met kaarsjes branden, een emmerwater met een dwijl naast de boom voor het geval dat er wat zou gebeuren en er hing vaak een kerstkrans gewaakt van een fietswiel met kaarsen boven de tafel, en pa bakte krentebrood, tulbant en andere lekkerijen.

Eens per jaare gingen wij als we ingeloot waren voor een huisje van het werk van mijn vader voor 14 dagen op vakentie (mijn vader had totaal 15 vakantie dagen per jaar). Het was altijd weer hele organisatie, van te voren werd er een hutkoffer met kleren via van Gent en Loos vooruitgestuurd met meestal de fiets van mijn moeder, zij ging vaak met de trein, zij was of in verwachting of had net een kleintje gekregen die nog niet zolang in een fietsstoeltje kon hangen. Pa met de oudste jongens op de fiets of de jongens fietsten zelf. Later toen het dafje er was gingen ze ook wel naar het buitenland op vakantie (luxemburg) daar weet Gert-Jan meer over te vertellen.
Toen wij nog jong warden gingen wij vaak wandelen en ravotten in de bosjes van poot of pex, clingendaal en als het weer het even toeliet gingen we naar het strand onze ouders genoten daarvan.

Dag 10

Dag 10, 20 augustus 2008

De 10e dag alweer onderweg naar Chartres (50 km) en uiteidelijk de camping in Bonneval nog 40 km verder.
De dag begon wat koud, het had vannacht geregend, de tent was flink nat, geeft niet op de volgende camping is hij binnen vijf minuten droog, als het niet regent natuurlijk (dit voor onze wijsneuzen). Het was goed bewolkt en onze wind was ook weer lekker aanwezig, doordat het land gaande we wat vlakker werd kon ik wat meer opschieten en haalde ik met gemak de 85 km. Het land wordt weidser, veel afgemaaide korenvelden, dus vaak rijden over openland. Wel een mooi gezicht, de dorpjes zijn kleiner en veel meer dan de koren velden is niet te zien.

Als je in je uppie kampeert heb je het best wel druk, 's morgens rond zes uur wordt ik wakker, even rek en sterk oefeningen doen, de zonnegroet als de zon te zien is, om dit hemellichaam een beetje te vriend te houden, lukt tot nu toe aardig. Matrasje oprollen, slaapzak in de zak proppen, kleren opruimen en in de fietstassen stoppen, tassen op de fietsbevestigen ( voor de snuggeraars onder ons die nu denken waarom laat je die tasen niet op de fiets zitten, ik zet 's nachts de tassen in de voortent want kunnen ze niet nat worden). Dan even doucen enz. De tent de slaapzak en het matrasje op de fiets binden, kijken of het geheel nog een beetje stabiel is en dan nog even ontbijten, kopje koffie en we kunnen na een goed uur ochtendgymnastiek verttrekken. Meestal rij ik tot 10.00 uur voor de koffie en als het lukt heb ik al een crosantje voor bij de koffie en wat brood gekocht voor de lunch. Het voerrageren vergt veel tijd, langs de weg groeit niet zoveel, suikerbieten alleen in uiterste noodzaak en als ik wat bruikbaars zoals prei of uien tegenkom is er altijd wel een boer in de buurt die mij weerhoud, het lijkt wel of ze het aanvoelen komen. Dus bij de suppertjes (de suppers veel zijn evenals de bakker vaak nog vakantie gegaan, ze dachten natuurlijk die Klop komt er straks aan dus wegwezen) boodschappen halen.
Dus naast het kaartlezen voortdurend zoeken naar voetsel en als je een winkel vindt hebben ze vaak ook nog niet alles wat je nodig hebt. Meestal probeer ik een of twee stadjes, kerken, gebouwen te bezoeken en neem tussen de middag een halfuurtje pauze en 'smiddags voor koffie of thee, zo tussen vier en vijf hoop ik op de camping te zijn, de campings liggen ook niet voor het oprapen dus moet je van te voren goed plannen waar je heen wilt en is de camping dicht of kan je hem niet vinden dan moet je al snel weer zo'n 20 km verderop je geluk zoeken. Als je aankomt 's-macht je meestal naar een lekker koel pilsje, wat niet te krijgen is, dus tent opzetten, slaapmat en matras uitvouwen, tassen in de voortent, even doucen kleren wassen, eten koken en dan is het zo al snel achtuur. De buurvrouw belt dan nog even voor de gezelligheid, goed dat ik de rekening niet kan raadplegen, verslagje schrijven van de dag wat koffuie drinken en dan heb je al weer slaap en is de dag voorbij. Tuurlijk kun je minder kilometers maken op een dag, heb je wat meer tijd voor je zelf, maar je moet dan wel meer dagen de tent op en afbreken ha ha !!!

Ik ben even in Chartre geweest in die inmense kerk met twee torens die je mijlen ver kan zien en als jwe op de autosnelwweg lang Chartre rijd kun je de kerk niet muissen. Hij is inmens groot en hoog met veel; gebrandschilderde ramen waar door de kerk in eerste instantie donker oogt, veel mooi beeldhouwerk en erg veel mensen in de kerk. De kerk ligt op een hele steile heuvel, ik had geen zin en energie om mijn fiets naar boven te sjouwen door allemaal kleine prachige straatjes, dus beneden geparkeerd en dat voelde op een gegeven moment niet meer zo goed waardoor ik naar de fiets ben teruggekeerd, gelukkig hij stond er nog, Hij zal weg zijn, niet zo'n ramo ik ben goed verzekerd maar de reis is subiet ten einde en dat lijkt mij na dit 800 kilometer gereden te hebben niet zo prettig.
Houdoe

Dirk

Dag 9

Dag 9 19 augustus 2008

Goed geslapen en uitgerust op weggegaan, de eeste kilometers door bossen waardoor ik redelijk uit de wind kon fietsen, ging lekker. De Belgen hebben een rustdag genomen heb ik ook even overwogen om een rustdag te nemen, zouden we gezamenlijk een beetje kunnen optrekken van camping naar camping, maar bij deze camping was de eerste winkel ruim 7 kilometer terug fietsen en daar had ik niet veel trek in, dan ben je nog de halve dag aan het fietsen.
Dus opweg na de eerste 20 kilometer een klimmetje omhoog van weer 7 %, dit was om in te komen, daarna vogde een bergruggetje van 9 % dit is echt zwoegen en daarna om het af te leren nog twee heuvels van 7% allemaal van zo'n die kilometer lang. “Als je de top wilt bereiken zul je omhoog moeten klimmen” (wh 1 dirk).
De weg was toch al flink heuvelachtig vandaag dus was het voortdurend klimmen en als je aan het afdalen was moest je vaak nog bijgtrappen om niet teruggeblazen te worden door de wind. “Pas als je omhoog klimt, kun je afdalen”( wh2 dirk).
Op precies 800 kilometer van huis (snik, snik) passeerde ik de Seine,


en fietste ik op de hoogte van Parijs, ik heb gekozen voor de weg over Chartre dus ruim om Parijs heen, ik had niet zo'n trek in Parijs als je er alleen maar door heen fietst en deze weg leek mij rustiger. Dus op weg naar Chartre langs Mezieres Houdan en gespopt in Conde-sur-Vesgre. Lekkere rustige camping in het bos voor 6.20 euro en douces gratis zo mag ik het wel “Als je platvloersblijft, wordt je minder moe” (wh 3 dirk)
Zo fietsen komen er allerlei gedachten langs. Mijn vader kwam uit een gezin met twee halfbroers en een halfzus en had een zus en een broer.


Opa was kapitein op een loodsboot, rondborstig en een vlinke snor, er zijn twee anekdotes die ik mij herinner . Opa had een wedeschap aangegaan wie de meeste schol kon eten, niet van die lullige scholletjes zoals je nu hebt, maar echte schollen, hij ad er maar liefst 25 op en won de weddenschap ruimschoots. De tweede anekdote was bij hem thuis, op zondag deelde hij het vlees uit in het gezin, toen iedereen vlees op zijn bord had had was het vlees op en had opa had niets, allemaal een stukje terug zij hij, eind van het verhaal was dat hij twee keer zoveel vlees had als de rest en dit is niet eenmaal gebeurd!!!!. Of deze verhalen op waarheid berusten weet ik niet, Klop eigen, zou het ook verzonnen kunnen zijn, net zo als het lammetje van Hellevoedsluis (als je dit verhaal wilt weten moet je bij ome Chris van Eijle zijn. “Wie hoog klimt, kan laag vallen”(wh 4 dirk)
Mijn vader wekte bij de bank of dit voor de oorlog was of daarna weet ik niet. Op een goede dag telde hij geld wat hij van de Nederlandse bank gekregen had, hij telde en telde maar had 10 gulden te veel gekregen. Na contact met zijn baas belde hij de Nederlandse bank om hen te verwittigen en kreeg te horen dat de Nederlandse bank geen fouten maakt dus dit kon niet. Het was ook niet van den bank waar hij werkte dus uiteindelijk is het praktisch opgelost en heeft mijn vader het geld meen naar huis genomen. “Eerlijkheid heeft zijn grenzen”(wh 5 dirk)
Wat je bij het beklimmen van bergen van 7 en 9 % al niet bedenkt!
Tot zover weer voor vandaag, ik probeer elke dag verbinding te krijgen om deze berichten te verzenden tot nu toe heb ik niet veel geluk.

Dirk

Dag 8

Dag 8 maandag 18 augustus 2008

Ik was gisteren op een leuke camping beland, 5 euro voor een nachtje dat is nog eens een weggeefprijs, douce was gratis (de eerste camping die gratis douces heeft) en een plek aan een vismeertje om te zoenen. Onder een boon wat gezellige Fransen om mij heen en rust. Na een nacht line dancing met bijbehorende muziek was ik daar wel aan toe. 's nachts kon mijn fiets met bepakking in de schuur staan zodat de spullen niet nat zou worden en mijn telefoon kon ik er ook opladen, wat wil je nog meer.
Na een goede nachtrust naar de Jacobskerk in Compiegne gereden, de dienst was nog in volle gang voor enkele zusters en wat ouderen, ik heb de prachtige kerk bekeken die valt onder het wereld erfgoed van de Unesco en na de dienst een stempel gehaald voor mijn kaart dat ik de route gereden heb, de pater was nog in volle trans van de dienst en zei niet veel maar enkele zusters reageerden verrukt dat ik naar Sanrtiago ging fietsen, een zuster vertelde dat haar moeder een aantal jaren geleden op bedevaart naar Santiago was geweest.


Het weer zat niet erg mee vandaag, harde tegenwind, ik heb nog niet anders gehad en veel steile heuvels op en af, eentje zelfs 7% drie kilometer lang, dat was genieten moet ik jullie zeggen, zwoegend naar boven en dan eindelijk puf puf heb je de top bereikt en denk je aan een lekkere afdaling te kunnen beginnen. Helaas de top was veel vlakker en groter dan dat ik gedacht had en de weg ging kilometers langs graanvelden met de wind nog een beetje meer tegen op deze hoogte. Maar niet getreurd zwoegend en steunend ben ik vandaag voortgeploeterd, op zo'n momentje mis je wel even een maatje die je door het diepe dal heen helpt, voor de rest vind ik het prima alleen, je kan eigen tempo bepalen en kreunen en steunen wat je wil zonder dat iemand zich er aan ergert, lekker he.
Ik heb tot nu toe 760 km gereden in acht dagen, zo'n 95 km per dag, lijkt mij niet gek voor een beginneling.
De Belgische vriendinnen uit Antw
erpen zijn ook op de camping gearriveerd, gisteren had ik ze niet gezien en dacht dat zij achter gebleven waren. De jongste verteld dat de oudste voorop gaat, zij heeft een wat breder lijf waardoor zij wat uit de wind kan fietsen. De Belgen komen eraan voor een praatje, gegroet
Dirk

Dag 7

Dag 7 Zondag 17 augustus 2008

Had ik gisteren maar niets over het coutryfestival gezegd, het was een ramp, maar goed dat ik mijn laarzen en couwboyhoed niet bij mij had. Muziek uit een paar boxen die denderden over de camping, heel de camping was uitgerukt en de Fransen vonden het voortreffelijk. Er was zelfs familie voor overgekomen De dansgroep kon een paare pasjes links,rechts, naar voren en naar achteren maken, de achterkanten waren niet om aan te zien, over de voorzijde zullen we het maar niet hebben, de leeftijden waren van rond de jaren 60 een echt aantrekkelijke groep die zich het biert goed liet smaken. De muziek denderde tot na 24.00 uur over de camping, dus voor een rustzoekende fietsvanaat was dit niks. Toen ik de camping wat nader bekeek zag ik aardige gehaakte gordijntjes, kaboutertjes in aangeharkte tuintjes die met palstic hekwerk waren afgezet, ook de bloempotten waren veelvuldig aanwezig, ik kon niet goed zien of er echte of kunst planten inzaten. Als ik van te voren beter gekeken had was ik hier niet neergeploft maar had ik rustig nog 30 kilometer doorgepeddeld. Maar ja als je het een dagje rustiger aandoet ben je niet zo scherp meer, goede les voor de volgende keer.
Ondanks alles was ik om 06.00 uur wakker en ben de tent uitgesprongen ik wilde weg van dfeze camping en ook van deze plaats, om zes uur sloeg dfe kerkklok zes slagen, heel normaal dus, even later herhaalde de klok de zes slagen en om zeven uur sloeg de klok met een tussenpauze van vijf minuten drie keer zeven slagen. Ik dacht hier heb je geen wekker nodig om zes uur wordt je wakker en je kunt je nog deen keer omdraaien en om zeven uur twee maal. Rare jongens die Fransen, zouden ze hiert nog geen wekker hebben uitgevonden.
Ik op de fiets om half acht, het was wat bewolkt dus niet alles was kletsnat van de kou, ik was blij de camping te kunnen verlaten en zat vrolijk fluitend op mijn fiets de eerste pittige heuveltjes te belimmen, werkt erg goed op je nuchtere maag moet ik zeggen zo naar boven sjouwen. I(k was zo'n halfuurtje onderweg en rij langs een bosje bomen komt er plotseling een briesend paard in vollegalop recht op mij afstormen, ik schrik geweldig donder haast van mijn fiets en het paarsd gaat schuimbekkend en hinnekend op zijn achterste benen staan en kijk zeer dreigend. Ik heb het niet meer totdat ik mij realiseer dat er een hek tussen mij en het paard is en ik enigzinzs opgelucht een hap adem neem, zou het hek het wel houden? Ik zet maar even aan en als ik bijna boven aan de heuvel ben en even achterom kijk zie ik het paard mij nakijken met een blik in de ogen van jou zou ik nog wel een tegen willen komen maart dan zonder hek! Vermoedelijk is het paard ook geschokken van mij toen ik opeens door de bocht kwam.


Het was vandaag kerkendag, eerst heb ik de kerk van St. Quentin bezocht, een kerk uit de twaalfde eeuw. Tijdens de Franse revolutie is de kerk en zijn veel meer kerken en kloosters leeggeroofd. Dit stukje geschiedenis ken ik niet, kennelijk is daar bij de Franse revolutie net zo'n soort beeldenstorm geweest als in Nederland na de Spaanse tijd. De kerk was uitermate sober maar daardoor wel mooi omdat hij zo oud was en nog enkele gebrandschilderde ramen had. Door naar Noyon dwars door het Franse heuvellandschap, weer veel korte en lange klimmen en afdalingen, de spieren werden weer behoorlijk getest. Af en toe donkere dreigende wolken maar door de wind dacht ik dat ze wel zouden overdrijven. De wolken dachten daar kennelijk af en toe anders over en bleven wachten tot ik er onderdoor reed, gelukkig spaarden ze mij met veel regen. In Noyon een imposante kmerk met twee grote vierkante torens, een goed onderhouden kerk die de moeite van het bezichtigen waard was.

Als ik zo in deze kerken rondloop moet ik vaak denken aan onze kerkgang en dan vooral vroeger in de Westdui
nkerk te Den Haag. Wij hadden het niet zo op kerkdiensten, ze duurden lang en waren saai en de dominee begrepen we vaak ook niet. Ik zat altijd maar een beetje te draaien en het liefst te spelen met een steen die ik in mijn zak had meegesmolkkkeld naar de kerk, We werden op zondag in onze zondagse kleren gestoken, witte bloes, soms met stropdas, korte broek, kniekousen en leren schoenen van Boussard een dure schoenenwinkel waar mijn vader met ons schoenen ging kopen omdat hij goede schoenen belanrijk vond. Zaterdags gingen we dan in de teil in de keuken en werden we afgeschrobt (douce of badkamer hadden we niet) in schone pyama gestoken en kregen we schoon ondergoed voor de komende week. Het was altijd een hele happening in de teil te gaan, de keuken stond onder de stoom van het water dat gekookt werd, u raad het al een gijser hadden we ook nog niet, en stond blank als vier of vijf klopjes in de teil waren geweest. Het was altijd een heel gedoe wie het eerst mocht. Maar ik had het over de kerk en mijn steen die steenvast werd afgdepakt als hij opgemerkt werd, want soms liet ik hem glippen en dan rolde de steen over de houten kerkvloer wat een aan tal rode gezichten en boze blikken opleverden. We werden zoetgehouden met peperem unt waar je niet op mocht kouwen maar alleen zuigen een hele uitdaging dus. Ik herinner mij avondmaalsdiensten waar de volwassenen aan het avondmaal gingen en en zo'n zeven a acht tafels werden gehouden om alle kerkgangers aan tafeklte kunnen uitnodigen. Een dienst duurde vaak meer dan twee en een half uur. Zo dit was over de kerken ik zal er wat foto's bij doen dan krijgen jullie een indruk van wat ik gezien heb. Ik zit sinds 16.30 uur mooie tijd he na 100 km gefietst te hebben. op een campin aan het water, maar daar morgen meer over

Groeten

Dirk

Dag 6

Dag 6, zaterdag, 16 augustus 2008

Vanmorgen om half zeven opgestaan, de douw hing boven het water van de visvijver waar de camping aanlag, de tent was erg nat, toch leek het er op dat het een mooie dag zou worden. Inderdaat toen de zon een uurtje later opkwam en de mist langzaam verdween werd het zeer aangenaam om te zitten op de tuinbank die naast mijn tent stond, wat een luxe lekker aan tafel te kunnen zitten in het zonnetje. Ik heb dan ook deze morgen erg rustig aangedaan het was immers zaterdag, twee koppen koffie, heerlijk relaxt. Met enige spijt reed ik om negenuur door het hek van de camping, de eerste campeerders kwamen net uit bed. Er stond wat meer wind dan gisteren en uiteraard tegen, het bekende heuvellandschap verscheen met lange afdalingen en evenzo lange klimmen naar boven, afgewissweld door korte steile afdalingen en steile beklimingen, hijg, hijg, dat valt niet altijd even mee, vooral niet als je het vlakke polderlandschap gewend bent.

De tocht voerde van Warlaing (camping), langs het vroegere mijnbouwgebied Denain, naar de grote plaats Cambrai door veel korenvelden en kleine weggetjes die de moeite waard zijn om te rijden. Er is weinig verkeer op deze wegen wat het rijden toch wel prettig maakt. Ik moet heel allert kaartlezen. Vanmorgen vroeg zat ik op de D 49 en die moest ik een hele tijd volgen dus vrolijk fluitend reed ik door het landschap, in een dorpje kwam ik een bakker tegen en ik kon het niet laten twee croissants en een pain complet te kopen, even verderop bij een kruispunt was ik de D49 kwijt en na goed kaart lezen had ik een afslag gemist, er zat niets anders op dan terug te rijden, weer langs de bakker nu zonder croissants te kopen ik baalde een beetje maar ach als ik niet verkeerd was gereden had ik de bakker gemist.
Zo door het landschap fietsend moest ik den ken aan mijn vader die een keer op de fiets naar Parijs is gereden, wanneer zou dat geweest zijn vast voor de oorlog want na de oorlog trouwde hij mijn moeder en had de handen vol aan zijn jonge gezin, dus in '37, '38 of 39, in '37 was hij 20 jaar, ik weet het jaar nieteens. Waarom reed hij eigenlijk in zijn eentje naar Parijs, voor de Moulin Rouge? Ik weet er gewoon te weinig van, hij schijnt ook op valkantie naar Ierland te zijn geweest, werken op een boot en vakantie vieren, dit deed hij volgens mij ook alleen. Nu ik hierzo fiets in Frankrijk en Parijs zal paseren intrigeerd de vakanties van mijn vader mij ineens, ook dat ik er zo weinig vanaf weet en dat het toch wel bijzonder was lijkt mij om voor de oorlog op de fiets naar Parijs of Ierland te gaan in je eentje, missch weet zijn broer Kees hier meer over te vertellen, dus mocht u meelezen ik ben benieuwd!
Om 15.30 uur kwam ik een camping in Honnecourt tegen, het leek mij wel aardig. Nu vanavond blijkt het geen rustige camping, heel veel Franse families met het franse camping leven en vanavond live coutrey muziek, het klinkt niet onaardig ik zal stakts maar eens poslhoogte gaan nemen, mijn laarzen aantrekken, hoed op en een pintje pakken, misschien kan ik nog meedoen aan een rijdans of cowboydans, weet ik veel, ik zie wel doeiiiiiiiiiiiii
Dirk

Dag 5

Dag 5 vrijdag 15 augustus 2008

De morgendauw hing over de camping, de tent was erg nat van de nachtelijke regen en de dauw.
Het eerste stuk van de tocht ging nog langs de rivier, ik heb mijn regenjas aangedaan om warm en droog te blijven. Het was een schitterend gezicht de opkomende zon en de opstijgende dauw van het water dat het zonlicht filterde. Het was stil langs het water, heerlijk zo'n ochtend met alleen wat zingende vogels in de lucht, je fietst dan niet, je rijdt door een fantastich landschap. Na anderhalfuur hield de rivier op en begon het klimmen en dalen, het landschap werd grooiend. Het was pittig de klimmen omhoog en de afdalingen waren snel. Hoewel het landschap mooi was, voelde het land leeg, wel mooie huizen en boerderijen, maar een enkel mens was te zien, die schuchter voorbij gingen, geen cafe's, geen winkels, geen leven. Halverwege de ochtend kreeg ik mijn eerste lekke band. Bij het huis waar ik voorstond hoorde ik praten, geen mens te zien en laat staat dat een reiziger met pech koffie of hulp aangeboden kreeg. Alle spullen van de Fiets een heel gedoe, lekje vind de band plakken en pompen, een heel karwei. Weer op de fiets naar Tournai, ik kom daar om 14.00 uur de stad binnen rijden en wordt aangesproken door een zongebrand echtpaar, geen gram te veel , vette zonnebril op het hoofd, “op weg naar Santiago”, zij waren al voor de derde keer geweest en dit jaar al weer twee maanden terug van hun tocht, elke keer stippelden zij een andere route uit, gezellige ontmoeting ik werd de weg gewezen en een goede reis gewenst. De kerk bekeken, een stempel gehaald, koffie gedronken op het plein en gekeken of ik verbinding met internet kon krijgen, geen succes, later inde binnenstad ook geen succes, mijn laatste poging bij een parkje leverde het verassende resulaat op ik kom online. De mail bekenen, boodschappen gelezen en de eerste dagverslagen verstuurd. Je bent er zo een tijd mee bezig.

Om 16.30 uur verder gefietst richting Frankrijk. Zo'n tien kilometer voor de grens hoor ik piepende geluiden achter mij, een man van 40 a 50 jaar volgt mij, piep, piep piep doet zijn fiets, hij komt niet dichter bij en als ik wat gang zet doet hij dat ook.

Een onprettig gevoel brengt dat piepende geluid met zich mee en waarom volgt de man mij zo. Even later als ik stop om de route te zoeken, stopt hij naast mij, hijgend zegt de Belg dat ik aardig doorfiets, hijg, hijg, in gebrekkig Vlaams, Frans en Engels vraagt hij waar ik heen ga, ik wijs hem op de kaart de weg en hij laat mij weten dat ik verkeerd zit, hij zal mij de weg wijzen en gaat voorop, ik hou hem op de route kaart in de gaten, hij wijst een weg die ik niet moet nemen, die had ik waarschijnlijk wel genomen, de weg heeft teveel heuvels zegt de Belg, de andere weg die hij uiteindelijk wijst is een vlakke weg op mijn kaart ook aangegeven, hij wenstmij goede reis, hij heeft voor mij zo'n vier kilometer omgereden, ik bedank hem hartelijk en we zwaaien elkaar gedag. Bij de eerste plaats waar twee campings aangegeven stonden, kan ik er geen één vinden en ook bij navraag is er niemand die mij de weg kan wijzen. Vijftien kilometer verder een volgende camping, ik rij door een schitterend bos en uiteindelijk het plaatsje Warlain binnen, geen mens te zien, geen camping bord aanwezig, ik wordt een beetje wanhopig, als hier ook geen camping te vinden is waar dan wel. Uiteindelijk kom ik een Fransman tegen die nog behoorlijk Engels spreekt, hij heeft veel over de wereld gereisd en jawel hoor er is 500 meter verderop een camping. Ik kom niet bij hem weg zonder met hem een pilsje te hebben gedronken. In eerste instantie had ik daar niet zoveel trek in de man zag er een beetje verlopden uit, hij bleek getrouwd en drie kleine kinderen te hebben, het biertje smaakte voortreffelijk, de camping was perfect, ik had zelfs een camping tafel naast mijn tent, wel geriefelijk.