Dag 5

Dag 5 vrijdag 15 augustus 2008

De morgendauw hing over de camping, de tent was erg nat van de nachtelijke regen en de dauw.
Het eerste stuk van de tocht ging nog langs de rivier, ik heb mijn regenjas aangedaan om warm en droog te blijven. Het was een schitterend gezicht de opkomende zon en de opstijgende dauw van het water dat het zonlicht filterde. Het was stil langs het water, heerlijk zo'n ochtend met alleen wat zingende vogels in de lucht, je fietst dan niet, je rijdt door een fantastich landschap. Na anderhalfuur hield de rivier op en begon het klimmen en dalen, het landschap werd grooiend. Het was pittig de klimmen omhoog en de afdalingen waren snel. Hoewel het landschap mooi was, voelde het land leeg, wel mooie huizen en boerderijen, maar een enkel mens was te zien, die schuchter voorbij gingen, geen cafe's, geen winkels, geen leven. Halverwege de ochtend kreeg ik mijn eerste lekke band. Bij het huis waar ik voorstond hoorde ik praten, geen mens te zien en laat staat dat een reiziger met pech koffie of hulp aangeboden kreeg. Alle spullen van de Fiets een heel gedoe, lekje vind de band plakken en pompen, een heel karwei. Weer op de fiets naar Tournai, ik kom daar om 14.00 uur de stad binnen rijden en wordt aangesproken door een zongebrand echtpaar, geen gram te veel , vette zonnebril op het hoofd, “op weg naar Santiago”, zij waren al voor de derde keer geweest en dit jaar al weer twee maanden terug van hun tocht, elke keer stippelden zij een andere route uit, gezellige ontmoeting ik werd de weg gewezen en een goede reis gewenst. De kerk bekeken, een stempel gehaald, koffie gedronken op het plein en gekeken of ik verbinding met internet kon krijgen, geen succes, later inde binnenstad ook geen succes, mijn laatste poging bij een parkje leverde het verassende resulaat op ik kom online. De mail bekenen, boodschappen gelezen en de eerste dagverslagen verstuurd. Je bent er zo een tijd mee bezig.

Om 16.30 uur verder gefietst richting Frankrijk. Zo'n tien kilometer voor de grens hoor ik piepende geluiden achter mij, een man van 40 a 50 jaar volgt mij, piep, piep piep doet zijn fiets, hij komt niet dichter bij en als ik wat gang zet doet hij dat ook.

Een onprettig gevoel brengt dat piepende geluid met zich mee en waarom volgt de man mij zo. Even later als ik stop om de route te zoeken, stopt hij naast mij, hijgend zegt de Belg dat ik aardig doorfiets, hijg, hijg, in gebrekkig Vlaams, Frans en Engels vraagt hij waar ik heen ga, ik wijs hem op de kaart de weg en hij laat mij weten dat ik verkeerd zit, hij zal mij de weg wijzen en gaat voorop, ik hou hem op de route kaart in de gaten, hij wijst een weg die ik niet moet nemen, die had ik waarschijnlijk wel genomen, de weg heeft teveel heuvels zegt de Belg, de andere weg die hij uiteindelijk wijst is een vlakke weg op mijn kaart ook aangegeven, hij wenstmij goede reis, hij heeft voor mij zo'n vier kilometer omgereden, ik bedank hem hartelijk en we zwaaien elkaar gedag. Bij de eerste plaats waar twee campings aangegeven stonden, kan ik er geen één vinden en ook bij navraag is er niemand die mij de weg kan wijzen. Vijftien kilometer verder een volgende camping, ik rij door een schitterend bos en uiteindelijk het plaatsje Warlain binnen, geen mens te zien, geen camping bord aanwezig, ik wordt een beetje wanhopig, als hier ook geen camping te vinden is waar dan wel. Uiteindelijk kom ik een Fransman tegen die nog behoorlijk Engels spreekt, hij heeft veel over de wereld gereisd en jawel hoor er is 500 meter verderop een camping. Ik kom niet bij hem weg zonder met hem een pilsje te hebben gedronken. In eerste instantie had ik daar niet zoveel trek in de man zag er een beetje verlopden uit, hij bleek getrouwd en drie kleine kinderen te hebben, het biertje smaakte voortreffelijk, de camping was perfect, ik had zelfs een camping tafel naast mijn tent, wel geriefelijk.