Dag 26

Dag 26, vrijdag 5 september

Na het ochtend ritueel om 08.00 uur op pad gegaan, de wind die gisteren matig waaide, was in kracht toegenomen tot stormachtig. Vandaag zou ik de hoogvlakte (800 mtr. hoogte en zo'n 80 km) oversteken. Ik lag meteen al dubbelgevouwen op mijn fiets, de storm benam mij zowat de adem. Het was wel een prachtig gezicht, storm, een donkerblauwe tot zwarte lucht boven de vlakte, bij het einde van de vlakte bolde de aarde en begon de lucht. Op de immense vlakte bewogen pelgrims in allerelei kleuren (regen kleding) te voet of op de fiets. Het is een bont gezelschap dat zich op weg geeft om het weer op de vlakte te trotseren. Al sinds het jaar 900 zijn er pelgrims op weg gegaan naar Santiago, het graf van Jacobus, duizenden en nog eens duizenden voetstappen liggen hier van pelgrims en ik ben een van hen, die zich voortbeweegt. Een ieder in zijn eigen tempo.

Fascinerend als je er aan denkt dat er al meer dan 1000 jaar pelgrims hier gelopen hebben, miljoenen moeten het er zijn geweest, die over heuvels, door dalen en langs pleisterplaatsen zijn gegaan om hun stempels op te halen. Ik kwam vanmorgen zo'n pleisterplaats tegen, een kerkje midden in het land geen huizen er om heen, pelgrims die er door de pastoor vriendelijk worden ontvangen, toen ik er was waren er zo'n 30 pelgrims in de kerk, Spanjaarden, Fransen, een Hollander, een Belgische, Duitsers en zelfs Japanners. In de afgelopen dagen ben ik ook Canadezen en Amerikanen tegengekomen. Alle pelgrims in de kerk krijgen een stempel in hun paspoort, een kopje koffie aangeboden en er wordt geïnformeerd waar je vandaan komt en naar je welzijn. Fantastisch waar maakt je dat mee dat er zoveel soortgenoten op weg zijn met een doel, Santiago bereiken. Ik ben maar een kwartiertje in de kerk, hoeveel pelgrims zullen er vandaag langs komen, deze week of deze zomer zijn langs geweest. Het is een immense organisatie die de pelgrims het mogelijk maakt hun tocht te volbrengen.

We gaan over het aanbeeld van God, zo wordt deze vlakte ook wel aangeduid, het kan er stormen zoals vandaag dat een ieder dubbelgevouwen zijn weg zoekt, het kan er zinderen van de hitte, geen water is daar tegen opgewassen of plenzen van de regen. Het is de beproeving die de pelgrims ondergaan, geen dag is het zelfde. Ik geniet ondanks de harde wind, in Nederland zie je dit niet, voor mij is het uniek. Ik denk terug aan de vele keren dat ik door de storm van school naar Monster fietste, ook over zo'n open stuk weg. Wat zag ik daar altijd tegenop en nu geniet ik er van om de wind te trotseren.
Ik ontmoet een Belgische, leeftijd genoot, zij is ook met de vut en heeft de tocht al een keer ondernomen, door tegenslagen heeft zij voortijdig moeten afhaken, zij kreeg onder andere last van haar knie en had onvoldoende om haar lichamelijk welzijn gedacht. Gezellig om een poosje met haar op te fietsen, als we een heuvel opgaan haakt zij af, ga maar door zegt zij, gij fietst toch sneller. Ik krijg de indruk dat het haar met mij erbij te snel gaat en zij graag haar eigen gang gaat, dus ik fiets door. Bij een pleintje in een volgend dorpje zitten al een aantal pelgims uit te rusten, drinken en eten. Ik schuif aan op een bankje en heb meteen contact met een Duitse leeftijdgenoot (niet te), hij is gescheiden zijn (ex)vrouw had vijf jaar geleden tegen hem gezegd als je met de VUT gaat is het dan niet iets voor jou om naar Santiago te fietsen, zij wilde wel mee, hij wist niet waar het lag. Nu is hij gescheiden, zij thuis en hij zit hier onderweg naar Santiago. We kunnen er geweldig om lachen. In het volgen de dorpje drinken we nog samen koffie en hij wil stoppen omdat hij last van zijn rug heeft, ik wil nog door want het is pas één uur en ik kan nog wel even, we nemen met spijt afscheid, het was gezellig, maar een ieder rijd zijn eigen tempo.

De kaart geeft aan dat er een goed pad is voor lopers van zo'n 10 km lang dat ook heel geschikt is om te fietsen, dus ik dat pad op, het eerste stuk is asfalt en als je niet meer terug kunt (nu ja dat doe je niet snel) beland je op het pad vol met grote kiezelstenen en zand, ik probeer er voorzichtig tussen door te manoeuvreren, met de wind is dat een heel gepruts ik wordt er doodmoe van steentjes te ontwijken. Op een gegeven moment besluit ik toch harder te gaan fietsen, want dit schiet niet op. Het wordt een soort dansen met de fiets tussen steentjes door en zo te manoeuvreren dat je door de wind niet in de greppel wordt geblazen, 10 km is dan ineens wel heel lang! Maar ook hier kom ik weer doorheen en de eerst volgende camping is toch echt nog 30 km verder. De stroom pelgrims is fors afgenomen, je ziet nog een enkele lopen of fietsen, de meeste proberen voor twee uur op een bestemming te zijn. Ze beginnen vaak vroeg en als ze bijtijds stoppen hebben ze ook nog tijd voor andere zaken, eten koken wassen of plaatsen bezichtigen. Om vijfuur ben ik op de plaats van bestemming, geen camping te v inden na drie rondjes dorp besluit ik in een augerge te gaan slapen, geen slechte keus want zodra ik binnen ben begint het te regenen en er is voor morgen ook regen voorspeld. Hoera!!!!!!!!!!

's avonds gegeten in een restaurant, om half acht was ik er, je kunt pas vanaf achtuur eten. Er zaten behoorlijk wat mensen te wachten op het eten en om achtuur ging het restaurant open. De meute wrong zich naar binnen en binnen de kortste tijd waren wel zo'n honderd mensen aan tafel. Ik dacht nog hoe moet dat maar het ging heel efficiënt, keuze uit drie gangen wijn en water en voor je het wist stond het voorgerecht al voor je, de laatste hap nog niet genomen of het bord werd weggehaald en het hoofd gerecht kwam, zo ook met deze gang je kon rustig eten maar was je bord leeg, werd er gevraagd naar het nagerecht wat subiet gebracht werd. De laatste gang werd afgeruimd en plof daar had je de rekening, heel eenvoudig 10 euro menu, betalen en wegwezen, de volgende klanten stonden al weer te wachten. Naast mij waren drie Engelsen geplaatst aan een tafeltje voor twee, ze verbleven in het hotel en zaten vreemd te kijken. Zoals Engelsen betaamd hadden ze keurig bij de deur staan wachten tot hen een tafel toegewezen zou worden, ze hadden lang gewacht, de meeste bezoekers waren gewoon aan een tafel gaan zitten. Het menu werd hen verteld, ze begrepen er niets van, zij spraken geen Spaans en de gastvrouw geen Engels. Zij kozen maar wat en vonden het vreemd

geen menu kaart te krijgen, het eten stond hen duidelijk niet aan maar dat konden ze in het Spaans niet duidelijk maken. Mij keurden ze geen blik waardig en hadden niet in de gaten dat ik hen goed kon volgen, mopper, mopper over het eten, borden die half gevuld nog werden afgeruimd en roetsj ze hadden het volgende gerecht en keken nog sipper. Ik kon het niet meer aanzien, ik vond het heel vermakelijk, ik heb afgerekend, het maakte niet veel uit hoeveel water of wijn je dronk je kreeg gewoon twee volle flessen wijn en water op tafel en je zag maar wat je er mee deed.