Dag 30

Dag 30, dinsdag 9 september 2008

Vanmorgen om 07.00 uur opgestaan, ik heb redelijk geslapen in het hotel boven op de berg, 1350 mtr. hoog, het was wel wat koud. De baas van het hotel spreekt alleen Spaans en vond het maar vreemd dat ik geen Spaans sprak. Het boterde gisteren tijdens het eten al niet erg tussen ons, zijn vrouw en zijn zoon deden meer hun best, de zoon sprak redelijk Engels en zijn vrouw was gewoon vriendelijk en dan kom je ver met elkaar.
Vanmorgen was alleen de baas er, ik moest duidelijk maken dat ik wel koffie met melk wilde en hij had croissants op de balie staan en die luste ik ook wel. Het ging niet van harte maar ik kreeg het voor elkaar.
Na de koffie kwam hij met van die pretoogjes naar mij toe, werd ineens aardig en maakte mij duidelijk dat ik mijn fiets kon pakken uit de garage en dat hij de hond zou vasthouden. De hond beet namelijk en was erg gemeen. Toen ik hem duidelijk had gemaakt dat ik mijn fiets reeds gepakt had en buitenstond kon hij zijn ogen niet geloven, hij naar buiten en de garage en kwam hoofdschuddend terug.


Hij had de hond geen eens horen blaffen, wat de hond wel gedaan had maar de baas kwam niet en ik ging er vanuit dat blaffende honden niet bijten. Aan de communicatie tussen de hond en de baas ontbreekt het een en ander. De baas is erg Spaans, praat en lacht luid en ook zijn gasten zijn achter op het erf of als je in bed ligt, goed te horen. Het afrekenen ging ook niet vlekkeloos, hij zei duidelijk 60 euro, dit vond ik te gortig en deed of ik hem niet begreep, hij legde nog eens in het Spaans uit dat de kamer, de maaltijd en het ontbijt 60 euro was, ik begreep dat nog steeds niet, ik stond maar met mijn briefje van 50 euro in mijn hand en begreep hem uiteraard niet. Hij liep naar een andere hoek van de bar, keek in een schrift, sloeg wat aan op de kassa en nam mijn briefje van 50 euro aan, ik kreeg 1 euro terug die ik hem maar als fooi gegeven heb. Ik heb hem de hand geschud en ben op de fiets gestapt, hier kom ik niet weer.


Een hele pittige afdaling volgde, het weer was nog bewolkt en het was koud om acht uur 's morgens, de weg voerde vandaag door een drukkere streek met veel kleine venijnige klimmetjes, dalen en stijgen was het voortdurende parool vandaag. Dit is heel vermoeiend fietsen, ik ben toch een aardig eind gekomen, ik zit nu in Melide zo'n 50 km vanaf Santiago, ik hoop dat ik het haal!!!!! Ik ben over de 2500 km heen, wat een eind.
Vandaag ben ik om 15.00 uur even koffie gaan drinken in een cafeetje onderweg, ik zat op een stuk van 12 km klimmen 7 % en had uitgerekend dat als ik 6 km per uur zou fietsen ik er twee uur over zou doen en om 16.00 uur het stuk gereden zou hebben, om 15.00 uur had ik tweederde er op zitten en ik vond dat ik recht had op een bakkie leut. Ik kwam een Nederlands stel tegen die met een Duits stel die een gedeelte van de route aan het lopen waren , van hotel naar hotel, vanmorgen waren ze zelfs om 11.00 uur vertrokken!!!! Zo kun je ook de Caminio lopen.
De echtparen wonen in Spanje niet ver van elkaar af en kennen elkaar redelijk goed. Ze vonden het leuk even een praatje te hebben met mij, ze vonden het een geweldige prestatie dat ik vanuit Nederland aan het fietsen was. Zij vroegen zich af waarom mensen de Caminio aan het lopen of fietsen waren, dat was een vraag die hun deze dag bezig hield en mij ook. Zij konden tal van motieven bedenken maar voorop stond voor hen dat de Caminio je wel veranderd. Het is stil als je loopt, je ziet de dingen anders en je bent minder gehaast.


Voor mij speelde de vraag vandaag ook door mijn hoofd waarom ben ik op weg gegaan? In eerste instantie ben ik gevraagd door mijn zwager, daarnaast als je met de Vut bent is het leuk een doel te hebben, dus veel oefenen met fietsen en het voorbereiden van de tocht is een leuke bezigheid, mijn zwager haakt af, een nieuwe partner gezocht en gevonden, een man uit Sittard die wel in augustus wil verterekken. Hij is erg met zijn burn -out bezig en heeft niet in de gaten dat ik als partner voor de tocht ook mijn mogelijkheden en onmogelijkheden heb. Hij stelt maar uit waardoor ik op 11 augustus besluit te vertrekken.



Vroeger vertelde ik verhaaltjes aan mijn kinderen over pietje pierewiet, ik bedacht verhaaltjes die levens echt waren, zij kwamen er vaak in voor. Zij gingen als volgt;
Papa vertel je nog over pietje pierewiet, vandaag was ik niet zo in de stemming maar moest vaak wel toegeven. Wat heeft pietje vandaag beleefd papa. Hij is gaan fietsen naar Santiago, helemaal naar Spanje, waarom papa, dat vindt pietje leuk. Wat vindt hij daar leuk aan en hoe ver is dat? Pietje vindt fietsen gewoon geweldig en hij gaat 26 dagen fietsen om in Santiago te komen. Waarom doet hij dat papa, waarom blijft pietje niet lekker thuis bij mama en mij, je gaat toch niet helemaal alleen op de fiets zo ver weg, waarom doet hij dat papa? Hij wil lekker even alleen fietsen, kerken bekijken en andere mensen ontmoeten. Stom vind ik dat echt stom daar hoef je toch niet 26 dagen voor te gaan fietsen. Ik ben vandaag niet zo in vorm met het verhaal, al die moeilijke vragen passen daar niet zo in dat is vermoeiend, en als ik diepe ademhalingen naast mij hoor haal ik opgelucht adem en ik denk dat het een vermoeiend verhaal was, welterusten!!!!!!!!